“ฉันกลัวเหลือเกิน”
"ฉันกลัวเหลือเกิน” นี่คือข้อความที่วัยรุ่นคนหนึ่งโพสต์ในเฟสบุ๊ค เมื่อเธอเล่าให้เพื่อนฟังถึงการตรวจสุขภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลและต้องผ่านการตรวจหลายขั้นตอนในเมืองที่อยู่ไกลจากบ้านถึงสามชั่วโมง และต้องคอยอย่างร้อนใจขณะที่แพทย์พยายามหาสาเหตุของปัญหาสุขภาพร้ายแรงที่เธอกำลังเผชิญอยู่
สันติสุขอันสมบูรณ์
เพื่อนคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่าเธอแสวงหาสันติสุขและความพึงพอใจมาหลายปี เธอกับสามีมีธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ เธอจึงมีเงินซื้อบ้านหลังใหญ่ เสื้อผ้าสวยๆ และเครื่องประดับราคาแพง แต่ของเหล่านี้ไม่ตอบสนองความปรารถนาสันติสุขในจิตใจของเธอ การมีเพื่อนเป็นคนใหญ่คนโตก็เช่นกัน แต่แล้ววันหนึ่ง ตอนที่เธอรู้สึกเศร้าและสิ้นหวัง เพื่อนคนหนึ่งก็เล่าข่าวประเสริฐของพระเยซูให้เธอฟัง เธอได้พบองค์สันติราช และความเข้าใจเรื่องสันติสุขและความพึงพอใจแท้ของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาล
หุบเขาแห่งพระพร
อ็องรี มาติส ศิลปินชาวฝรั่งเศสรู้สึกว่าผลงานในช่วงปีท้ายๆ ของชีวิตแสดงความเป็นตัวเขาได้ดีที่สุด ในช่วงนั้นเขาทดลองใช้วิธีใหม่ คือการสร้างภาพหลากสีขนาดใหญ่โดยใช้กระดาษแทนใช้สี เขาใช้ภาพสว่างสดใสเหล่านี้ตกแต่งผนังห้องของตัวเอง นี่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาเพราะเขาเป็นมะเร็งและมักต้องอยู่ติดเตียง
อีกด้านหนึ่งของการปลอบโยน
หัวข้อค่ายของเราคือ “จงปลอบโยนคนของเรา” วิทยากรแต่ละคนกล่าวถ้อยคำที่ให้ความมั่นใจ แต่คนสุดท้ายแหวกแนวโดยสิ้นเชิง เขาใช้เยเรมีย์ 7:1-11 และหัวข้อ “ตื่นจากหลับ” เขาพูดไม่อ้อมค้อมด้วยความรัก ท้าทายให้เราตื่นขึ้นและหันเสียจากบาป
อุปกรณ์ของพระเจ้า
หัวใจฉันเต้นแรงขณะรอเสียงโทรศัพท์และการสัมภาษณ์ทางวิทยุที่จะเริ่มขึ้น ฉันคิดถึงสิ่งที่ผู้จัดรายการจะถามและคำตอบของตัวเอง ฉันอธิษฐานว่า “พระองค์เจ้าข้า ข้าพระองค์ทำได้ดีเรื่องการเขียนมากกว่า แต่ข้าพระองค์คิดว่าคงเหมือนกับโมเสส ที่ต้องวางใจว่าพระองค์จะประทานคำพูดให้”
ฉันไม่ได้เปรียบตัวเองกับโมเสส ผู้นำประชากรของพระเจ้าออกจากการเป็นทาสในอียิปต์เข้าสู่ชีวิตในแผ่นดินแห่งพันธสัญญา โมเสสเป็นผู้นำที่ไม่แน่ใจและต้องการให้พระเจ้ารับรองว่าคนอิสราเอลจะฟังท่าน พระเจ้าสำแดงหมายสำคัญแก่ท่านหลายประการ เช่น ไม้เท้ากลายเป็นงู (อพย.4:3) แต่โมเสสก็ลังเลที่จะยอมรับบทบาทผู้นำ โดยบอกว่าตนเองพูดไม่คล่อง (อพย.4:10) พระเจ้าจึงทรงเตือนท่านว่าพระองค์เป็นพระเจ้าและจะประทานคำพูดให้ พระองค์จะ “อยู่ที่ปากของท่าน” (ตามฉบับแปลดั้งเดิมโดยนักวิชาการพระคัมภีร์)
เรารู้ว่าตั้งแต่พระวิญญาณบริสุทธิ์เสด็จมาในวันเพ็นเทคอสต์ พระวิญญาณของพระเจ้าก็สถิตอยู่ภายในบรรดาบุตรของพระองค์ และหากเรายังรู้สึกว่าไม่เพียงพอ พระองค์จะทรงช่วยให้เราทำภารกิจที่ทรงมอบหมายได้สำเร็จลุล่วง พระเจ้าจะ “อยู่ที่ปากของเรา”
ยักษ์บนแผ่นดิน
หลังจากตั้งค่ายใกล้ภูเขาซีนายสองปี ชาวอิสราเอลกำลังจะได้เข้าแผ่นดินคานาอันที่พระเจ้าทรงสัญญา ทรงให้ส่งผู้สอดแนมสิบสองคนไปประเมินแผ่นดินและคนที่อาศัยอยู่ที่นั่น เมื่อเห็นความแข็งแรงของชาวคานาอันและขนาดของเมือง มีสิบคนพูดว่า “เราสู้ไม่ได้” อีกสองคนพูดว่า “เราสู้ได้”
ไม่กลัว
แทบทุกครั้งที่ทูตสวรรค์ปรากฏในพระคัมภีร์ คำแรกที่พูดคือ “อย่ากลัวเลย” (ดนล.10:12,19; มธ.28:5; วว.1:17) ซึ่งแน่นอนว่า เมื่อสิ่งเหนือธรรมชาติมาปรากฏในโลกย่อมทำให้มนุษย์ที่พบเจอต้องก้มหน้า ด้วยความกลัวจนตัวสั่น แต่ลูกาเล่าถึงการที่พระเจ้าทรงมาปรากฏในโลกในรูปแบบที่เราไม่ตกใจกลัว คือพระกุมารเยซูผู้ทรงบังเกิดในโรงนาและบรรทมในรางหญ้า ทารกแรกเกิดย่อมไม่น่ากลัวเลย
หลุดพันจากความกลัว
ความกลัวแอบเข้ามาในใจฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต มันสร้างมโนภาพว่าฉันหมดหนทางและสิ้นหวัง ทั้งยังขโมยเอาสันติสุขและสมาธิไป ฉันกลัวอะไร ฉันกังวัลเรื่องความปลอดภัยของครอบครัว สุขภาพของคนที่ฉันรัก ฉันตระหนกกับการตกงานหรือความสัมพันธ์ที่จบลง ความกลัวทำให้ฉันสนใจแต่ตัวเองและเปิดเผยให้เห็นหัวใจที่ขาดความเชื่อวางใจ
เมื่อความกลัวและความกังวลปะทุขึ้น ให้เราอ่านคำอธิษฐานของดาวิดใน สดุดี 34 ที่ว่า “ข้าพเจ้าได้แสวงพระเจ้าและพระองค์ทรงตอบข้าพเจ้า และทรงช่วยกู้ข้าพเจ้าจากความกลัวทั้งสิ้นของข้าพเจ้า” (สดุดี 34:4) แล้วพระเจ้าทรงช่วยเราพ้นจากความกลัวอย่างไร เมื่อเรา “เพ่งดูพระองค์” (สดุดี 34:5) เมื่อเราจดจ่ออยู่ที่พระองค์ ความกลัวจะเลือนหายไป เราเชื่อว่าพระองค์ทรงควบคุมอยู่ แล้วดาวิดก็ได้พูดถึงความกลัวอีกประเภทหนึ่ง ไม่ใช่ความกลัวที่ฉุดรั้งเรา แต่เป็นความเคารพยำเกรงอย่างสุดใจที่เรามีต่อพระองค์ผู้ทรงล้อมเราไว้และช่วยเราให้รอด (สดุดี 34:7) เราสามารถลี้ภัยอยู่ในพระองค์ได้เพราะพระองค์ประเสริฐ (สดุดี 34:8)
ความยำเกรงในความประเสริฐของพระเจ้า ทำให้เรามองความกลัวอย่างถูกต้อง เมื่อเราระลึกว่าพระเจ้าทรงเป็นผู้ใด และทรงรักเรามากแค่ไหน เราสามารถคลายความกังวลและเข้าสู่สันติสุขของพระองค์ ดาวิดสรุปว่า “เพราะผู้ที่ยำเกรงพระองค์ไม่ขาดแคลน” (สดุดี34:9) เราค้นพบว่าในความยำเกรงพระเจ้า เราจะได้รับการปลดปล่อยจากความกลัว
พระองค์เข้าใจ
เด็กเล็กๆ บางคนมีปัญหานอนหลับยากในตอนกลางคืน ซึ่งเกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ แต่ลูกสาวของฉันบอกถึงสาเหตุหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังจะออกจากห้องนอนลูกในค่ำวันหนึ่ง “หนูกลัวความมืด” ฉันพยายามปลอบลูกไม่ให้กลัว แต่ก็เปิดไฟหัวเตียงไว้เพื่อลูกจะได้มั่นใจว่าในห้องนั้นไม่มีสัตว์ประหลาด
